ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Φαίνεται, πως έχει διαβρωθεί για τα καλά η έννοια του "ξανά" μαζί σου.
Όταν για όλο τον κόσμο, αποτελεί μια κοινότοπη επανάληψη,
για τη δική μας συνθήκη φαντάζει ως "κάθε φορά σαν πρώτη φορά".
Γίνεται σχεδόν αυτόματα και σίγουρα δεν το επιδιώκω
μιας κι αν είχα τη δυνατότητα θα το ξέκοβα μαχαίρι.

Είναι επικίνδυνο το "ξανά" μαζί σου, όπως κι αν το δεις.
Ας πάρουμε για παράδειγμα όταν σε συναντώ ή μάλλον
όταν σε ξανασυναντώ. Σωματικά; Αρρυθμίες, ταχυπαλμίες,
εκείνο το οξυγόνο που με το στανιό βγαίνει απ’ τα χείλη.

Το τρέμουλο πού το πας;
Την εκφυλιστική κατάρρευση του ειρμού μου;
Χάνω τις λέξεις μου και ξέρεις πόση μεγάλη ήττα είναι για εμένα αυτό.
Ψυχικά; Ολοκληρωτικό βραχυκύκλωμα πέφτει στο σύστημα.

Σε μισώ-αγαπώ και σε διώχνω-λατρεύω με την ίδια δυναμική.
Ο ενθουσιασμός, ο φόβος κι ελπίδα μου
θυμίζουν ηχεία που τα ανοίγεις με κάποια αυταρέσκεια
ταυτοχρόνως στο τέρμα παίζοντας διαφορετικά είδη μουσικής.

Δεν έχεις ιδέα πόσο εύκολα πολλαπλασιάζεται το "ξανά",
μαζί σου. Σαν να είναι παράσιτα που εισβάλλουν
στον αγνό οργανισμό μου μολύνοντας κάθε κύτταρο μου.
Ως και σήμερα δεν έχω αναπτύξει αντισώματα
ικανά να σου εναντιωθούν.

Κι έτσι με ξαναγοητεύεις. Με ξαναπαρασύρεις.
Με ξαναρίχνεις στα δυο χέρια σου. Κι εγώ, παραδομένη
στην αρρώστια μου, σε ξαναγκαλιάζω, σε ξαναφιλώ,
σε ξαναγαπώ, σε ξαναπιστεύω, η ηλίθια.

Είναι σχεδόν δεδομένο, ότι στην αλληλουχία του “ξανά”
ακολουθεί το με ξανασβήνεις, με ξανααφήνεις,
με ξαναπογοητεύεις.

Και πάντα καταλήγω στο να ξαναπροσπαθώ να σε διαγράψω,
στο να ξαναποτυγχάνω κι εν τέλει στο
να σε ξανασιχαίνομαι.

Πόσο νομίζεις ότι διαρκούν όλα αυτά; Σωστά μάντεψες.
Μέχρι να σε ξαναδώ.

Φαίνεται πως ο ιός σου μου προκαλεί επιλεκτική αμνησία.
Φαίνεται πως ανασταλτικός παράγοντας στη γιατρειά μου
αποτελεί κι εκείνη η ροπή μου, στο να πιστεύω πως άλλαξες
κι αυτή τη φορά θα είναι όντως διαφορετικά.
Μα ξαναπέφτω στην ίδια λούπα.