ΚΑΝ ΚΑΝ ΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΙΣ ΑΠΟ ΣΤΑΧΤΗ

''Είκοσι ζευγάρια σχηματίστηκαν, η μουσική ξεκίνησε, και μετά - έβαλα τα χέρια μπροστά στα μάτια μου από ντροπή. Αλλά κοιτούσα ανάμεσα από τα δάχτυλά μου. Χόρευαν το διάσημο καν-καν. Ο κεντρικός στόχος είναι να χορεύεις όσο πιο άγρια, όσο πιο θορυβώδικα, όσο πιο μανιασμένα γίνεται, να αποκαλύπτεις όσο το δυνατόν περισσότερα αν είσαι γυναίκα, και να κλοτσάς όσο πιο ψηλά γίνεται, ανεξαρτήτως φύλου''.
''Η φρουρά έκανε την εμφάνισή της - τέσσερις Έλληνες. Μαζευτήκαμε στην πύλη και μας επέτρεψαν την είσοδο. [Δωροδοκία και διαφθορά.] Μπροστά μας, κάτω από το φως του φεγγαριού, υψώνονταν τα πιο ευγενή ερείπια που είχαμε δει ποτέ - τα Προπύλαια, ο μικρός ναός της Αθηνάς, ο ναός του Ηρακλή, και ο μεγαλοπρεπής Παρθενώνας".
Αζόρες, Μαρόκο, Παρίσι, Πομπηία, Αθήνα. Ο Μαρκ Τουαίην ταξιδεύει το 1857 στη Μεσόγειο άλλοτε εν πλω και άλλοτε με τρένο. Κάθε σταθμός είναι μία νέα εμπειρία την οποία καταγράφει. Στις Αζόρες φρίττει με την ασχήμια των γυναικών. Στο Μαρόκο συμπονάει τον Αμερικάνο πρόξενο για τη μοναξιά του. Στο Παρίσι ξαφνιάζεται με τον νέο χορό, το καν-καν. Στην Ιταλία θαυμάζει τις όμορφες γυναίκες και προβληματίζεται με τα αρχαία μνημεία. Στην Αθήνα καταδιωκεταί από ανθρώπους και αγέλες σκύλων καθώς προσπαθεί να μπεί κρυφά στην Ακρόπολη.

Στο βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 1869, ο Τουαίην δε διστάζει να κοροιδέψει και να ειρωνευτεί αυτά που βλέπει. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ θαυμασμού και απώθησης, καθώς από τη μια εκθειάζει τον πολιτισμό της γηραιάς ηπείρου ενώ από την άλλη περιπαίζει την υπεροψία της. Παράλληλα, ενώ σαρκάζει την Ευρώπη και τις παλιομοδίτικες συνηθειές της, υπενθυμίζει στους συμπατριώτες του την αφέλεια τους και θεωρεί την αλαζονεία τους το ίδιο γελοία με την υπεροψία της Ευρώπης.

Το βιβλίο αυτό τον έκανε διάσημο και τον καθιέρωσε ως συγγραφέα τόσο στη χώρα του όσο και παγκοσμίως.