ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΑΙΔΩΣ ΑΝΘΙΣΕ

Κράτησε λοιπόν καλά φυλαγμένο το σχήμα της κάθε σου λέξης, κλείδωσε για όσο καιρό θέλεις τα χείλη σου.
Η γλώσσα του έρωτα σου "φωνάζει" στην αμηχανία και στην έξαψη, σ' αυτό το κόκκινο λουλούδι που φυτρώνει αργά στα μαγουλά σου σαν κέντημα σε καναβόπανο για να δώσει αμέσως τη θέση του στη ζωογονημένη σου ωχρότητα.
Υπάρχει στον τρόπο που προφέρεις το όνομα μου, εύθραυστα και με τρυφερότητα τόση που είναι σα να στάζουνε κόμποι από μέλι παντού.
Ακούγεται μαζί με το τραγούδι της γιαγιάς σου, που μου έμαθες με υπομονή "...της το έλεγε ο παππούς στο Μιλάνο, όταν την πρωτογνώρισε ..." και δεν έχανες ευκαιρία να μου το θυμίσεις: "Η σκέψη της μικρής μου μάγισσας είναι για μένα το μόνο βαρύ και απαραίτητο φορτίο...".
Κράτησε τη σιωπή σου. Είναι ρευστή και αδύναμη. Είναι διάτρητη και δεν μπορεί τίποτα να μου κρύψει. Γυμνή είναι, σαν τη διαχυμένη επιθυμία σου, το εσωτερικό σου τοπίο, εκεί, όπου ενδίδεις χωρίς προσποίηση, ονειρεμένος και βελούδινος.