ΙΜΒΡΟΣ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

Ο τίτλος του βιβλίου "Ίμβρος: εκεί που ο ουρανός ποτέ δεν ξεχνά" δίνει ένα μήνυμα σχετικό με την ιστορία και την τραγικότητά της. Πολλοί αναφέρονται σ' αυτήν σαν να έχει τελειώσει• μα η ιστορία της Ίμβρου δεν τελείωσε ακόμη. Το τέλος το θέλουν αυτοί που έχουν μια παρηκμασμένη και αποτυχημένη πορεία και βιάζονται να προχωρήσουν στην επόμενη ημέρα, αποποιούμενοι τα πάθη και τα λάθη του παρελθόντος. Δυστυχώς, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το τέλος της ιστορίας κάπου αλλού γράφεται και κάποιος άλλος το σχεδιάζει. Η προσδοκία του τέλους της ιστορίας, που άρχισε για την Ίμβρο αλλά δεν τελείωσε ακόμη, περιγράφεται στη φράση αυτή: "ο ουρανός ποτέ δεν ξεχνά". Και είναι μια φράση με πολύ δυνατό, ελπιδοφόρο και εσχατολογικό μήνυμα που με ανέπαυσε και θεωρώ πως θα αναπαύσει τον κάθε καλόπιστο αναγνώστη και φυσικά κάθε Ίμβριο. Η ιστορία της Ίμβρου πρέπει υποχρεωτικά να έχει ένα τέλος, το οποίο εσωτερικά και καρδιακά πιστεύω θα 'ναι μια κάθαρση, μια λύση της οδυνηρής τραγωδίας.

Εξάλλου, στη σημερινή Ίμβρο της πλειονότητας των Τούρκων και της μειονότητας των Ρωμιών αισθάνεσαι να δεσπόζει και να επιβάλλεται διαρκώς η ρωμαίικη ψυχή του νησιού, που με μια ακατανόητη ησυχία και υπομονή ιερουργεί το μυστήριο της ιστορίας. Κι όλα αυτά που γίνονται "μετά σπουδής" ή έγιναν στο παρελθόν, και τα καινούργια τζαμιά και οι πολλές σημαίες και ο εποικισμός και πολλά άλλα, δείχνουν ακριβώς ότι κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος μπροστά στο ανερμήνευτο μεγαλείο της ρωμαίικης ψυχής της Ίμβρου. Και η Ίμβρος μένει σιωπηλή. Δεν ενοχλεί, δεν τιμωρεί, δεν εκδικείται. Μόνο φωτίζει, παρηγορεί, ανέχεται και περιμένει