Η ΧΡΥΣΩ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Φορούσε μόνο και πάντα πράσινα. Πράσινο το μοναδικό της φόρεμα, που σαν ήρθαν στολισμένοι οι παπάδες να μας την πάρουν από το σπίτι σε μια κάσα δρύινη γεμάτη ασφοδέλους και ανεμώνες, τ' άφησε κρεμασμένο σ' ένα καρφί του τοίχου, άψυχο σαν δέντρο που μαράθηκε άξαφνα. Πράσινη και η μακριά ως το χώμα πελερίνα, που φορούσε κάθε χειμώνα δίχως να τη χαλάσει ποτέ κι έδινε μια επίσημη, καθώς βασιλική, αυστηρότητα στην ψιλόλιγνη κορμοστασιά της. Πράσινο και το σάλι της σαν μούσκλο, με τα πιο πράσινα πουλιά τριγύρω στη γιρλάντα του.

Έτσι, σαν άρχισα μικρό παιδί να ξεχωρίζω τα χρώματα και προτού γνωρίσω τα δέντρα και τη χλόη, είχαν τα μάτια μου πλημμυρίσει απ' το γόνιμο, ειρηνικό και αιώνιο χρώμα της δημιουργίας. Σαν θαλερή πολύκλινη ελπίδα πηγαινοερχόταν το ανάστημά της μέσα στο φτωχό και περήφανο σπίτι μας. Κι αν δεν την έλεγε Χρυσώ ο κόσμος όλος, γιατί έτσι την είχανε βαφτίσει, θα 'πρεπε να τη λέγανε άνοιξη, γλάστρα, κήπο ή κάτι τέτοιο...