Η ΤΡΙΣΕΓΓΟΝΗ ΤΗΣ ΑΡΑΠΙΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Να μπω εγώ σε ξένη κάμαρη; Ποτέ», απάντησε η σπιτονοικοκυρά με την αρχοντιά γυναίκας με άμεμπτες αρχές. Όμως σαν πήγε τρείς και κάτι, κάποιος της υπέβαλλε την ιδέα πως μπορεί να μην είναι καλά, να είναι μέσα και να χρειάζεται βοήθεια. Με κατεβασμένα τα μούτρα πήγε η Γεωργία στο σκρίνιο που φυλούσε το κουτί με τα κλειδιά. Ξύλινο με καλοσκαλισμένο το όνομα «Ηνωμένα Βουστάσια» στο λεπτό καπάκι. Και μέσα πάνω από τριάντα κλειδιά, φίρδην μίγδην, κάποια με ένα κομμάτι στραβοκομμένο γκρίζο χαρτόνι περασμένο με σπάγκο και με ένα νούμερο γραμμένο με κόκκινο μολύβι. Έβαλε κάτι γυαλιά του μακαρίτη και άρχισε να τα ανακατεύει με την παλάμη της μέχρι που τσίμπησε εκείνο με το «6». Έβγαλε τα γυαλιά, σηκώθηκε με ίσια την πλάτη. Ανέβηκε πρώτη τη σκάλα, στην αρχή λίγο διστακτικά, έπειτα πιο αποφασιστικά. Πίσω της η Ισμήνη κρατώντας ψηλά την λάμπα να βλέπουν και οι άλλοι. Και παρα πίσω η ανηψιά του Τότη με το οινόπνευμα και η κόρη της Γεωργίας με μια λεκάνη. Τελευταίοι οι άντρες. Ξεκλείδωσαν το δωμάτιο.

Εικοσιμία ιστορίες, κάποιες περισσότερο μυθοπλαστικές, κάποιες με ψήγματα αυτοβιογραφίας, κάποιες από τα παλιά ή και τα παλιότερα, κάποιες προχθεσινές ή χθεσινές, κάποιες σκληρές και κάποιες τρυφερές, κάποιες ερωτικές και κάποιες φυλακισμένες σε μνήμες αστικές, όλες όμως βγαλμένες σε ίσες δόσεις από την σχολαστική παρατηρητικότητα και την -υποχρεωτικά πεπερασμένη- αχαλίνωτη φαντασία. Ελλειπτική εξιστόρηση με ρόλο για τον αναγνώστη, που πρέπει να ανατρέξει στη γεύση του ουρανίσκου του για να τις βιώσει.