Η ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το ομιχλώδες κλίμα του παράκτιου βορρά που συνθέτει αισθήσεις αλλά και απηχήσεις της προσφυγικής Ανατολής, το βυζαντινό βάθος της πόλης από τον καιρό που ήταν πολυφυλετική και πανορθόδοξη, οι παρακαταθήκες του παρακείμενου Αγίου Όρους, του Παλαμισμού αλλά και των πρωτοκομμουνιστών Ζηλωτών, η Ιουδαϊκή εσωτερικότητα, η κοσμοπολίτικη σφραγίδα που απέκτησε από τις ιστορικές της περιπέτειες η πόλη, η επιρροή από τη βαλκανική ενδοχώρα που φτάνει μέχρι ένα κεντρο-ευρωπαϊκό κλίμα, έκαναν τη βυζαντινή και βαλκανική Θεσσαλονίκη να νιώθει πάντα πολύ πιο κοντά στην Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη απ' ότι στα μεγάλα κέντρα της Δυτικής Ευρώπης. Το άνοιγμα σε ευρωπαϊκές επιρροές εδώ θ' ακολουθήσει γεωγραφικές επιταγές. Κι αν η αθηναϊκή γενιά του Τριάντα προεκτείνει ιδεατά τον οριζόντιο άξονα Ιωνία-Αθήνα-Παρίσι, η σχολή της Θεσσαλονίκης, όπως τη γνωρίζουμε κατ' αρχάς με τις "Μακεδονικές Ημέρες", θα είναι το νότιο άκρο ενός κάθετου άξονα με την Κεντρική Ευρώπη κορυφή. Θα είναι το κέντρο που ενώνει τον ελληνικό νότο με τον ευρωπαϊκό βορρά μέσω του δρόμου Αξιού-Μοράβα.

Οι πεζογράφοι του ύφους που γεννήθηκε με τις "Μακεδονικές Ημέρες" δεν ενδιαφέρθηκαν για το ρεαλιστικό αντίκρισμα της ζωής, τη λογική κατασκευή, την αντικειμενικότητα και τη δημιουργία ολοκληρωμένων τύπων. Η μόνη αλήθεια, η γνησιότητα τελικά, έγκειται στη μυθική αντιμετώπιση του περιβάλλοντος, σε μία ονειρική ή εφιαλτική προβολή του εσωτερικού μας κόσμου. Στάση έκστασης ή κατάπληξης μπροστά στις μορφές που χάνουν την υλική και θετική τους υπόσταση. Στάση που οδηγεί τελικά στην ανακάλυψη του 'Αλλου.