Η ΙΣΤΟΡΙΑ TΩΝ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1760-1914)

Αρχικά ο συγγραφέας παρουσιάζει τις αγγλικές, τις γαλλικές και τις γερμανικές εκπαιδευτικές σχολές σχεδιασμού και αναλύει το έργο της Βασιλικής Εταιρίας Τεχνών (1754), της Βασιλικής Ακαδημίας, της πρώτης σχολής του Ντιζάιν (1837), και στη συνέχεια των πολύ εκτεταμένων αριθμό σχολών που διαμορφώνονται στη Μεγάλη Βρετανία καθώς και το είδος των εκπαιδευτικών τους τάσεων, ώστε στο επόμενο κεφάλαιο (" Η μεγάλη Έκθεση του 1851"), με επίκεντρο το "Κρυστάλλινο Παλάτι" και την παρουσίαση της τεχνικής και αισθητικής τους διαμόρφωσης να οργανώνεται ο άξονας των συστηματικών τάσεων προς τη βιομηχανική αισθητική και τις εφαρμοσμένες τέχνες. Η μελέτη παρουσιάζει ένα πολύ μεγάλο αριθμό πληροφοριών σχετικά με την περίοδο αυτή, και το Παράρτημα του ίδιου κεφαλαίου ("Η Αρχιτεκτονική του σιδήρου, 1851-1900") πραγματοποιεί μία εξαίρετη παρουσίαση και ανάλυση των επιτευγμάτων της αρχιτεκτονικής αυτή την περίοδο στην Αγγλία, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις Η.Π.Α.

Ακολουθεί το τρίτο κεφάλαιο ("Το κίνημα των Τεχνών και των Χειροτεχνιών") με την παρουσίαση του κινήματος των προ-Ραφαλητών, του Τζον Ράσκιν και του Γοθίλιαμ Μόρις, των συντεχνιών με τη Βιομηχανία, κατά τρόπο ώστε ο αναγνώστης να σχηματίζει μια συνθετική αντίληψη των συνθηκών ανάπτυξης του κινήματος με πλαίσιο την εκπαιδευτική πολιτική, την κοινωνική της ένταξη στον ιστό της πόλης, την ιδεολογία των καλλιτεχνών και την αφομοίωση αυτών των ερευνών στα όρια των εφαρμογών, της διακόσμησης, της τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Στο κεφάλαιο αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει με ενδιαφέρουσες αναλύσεις το κίνημα των προ-Ραφαηλιτών, την κοινωνική, την τεχνολογική και την καλλιτεχνική ιδεολογία των καλλιτεχνών, το θεωρητικό τους υπόβαθρο και την αντιμετώπιση, αναδρομικά, της καλλιτεχνικής τους ιστορίας. Ειδικά το επιμέρους κεφάλαιο, "Συντεχνίες και Βιομηχανία στη Μεγάλη Βρετανία", παρέχει πλήθος πληροφοριών σχετικά με τις διασυνδέσεις του κοινωνικού πλαισίου, της τεχνικής και της καλλιτεχνικής ιδεολογίας για την κατανόηση του πνεύματος της εποχής. Επίσης μας εισάγει μέσω πληθώρας πληροφοριών, παραπομπών και συνθέσεών τους στο κίνημα της "Αρ Νουβό", το οποίο και θα αποτελέσει για αυτή τη μελέτη το αποκορύφωμα της σύνθεσης των κοινωνικοπολιτικών , των καλλιτεχνικών και των τεχνικών συνθηκών.

Ολοκληρώνοντας στο κεφάλαιο "Το θαύμα της Νέας Τέχνης", μέσα σε εκατό περίπου σελίδες, ο Γιάννης Τσούμας παρουσιάζει το πώς η τεχνική, η αντίληψη της λειτουργίας και η αισθητική σχηματίζουν στα τέλη του αιώνα μία δομημένη ενότητα, μέσω των διακλαδώσεων όλων αυτών των ιδεών στη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο , την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Γερμανία και την Αυστρία. Ο συγγραφέας αυτής της συστηματικής μελέτης αναλύει το έργο των δημιουργών στα ουσιαστικά τους αποτελέσματα και προσφέρει μία ιδιαίτερα οξυδερκή σύνθεση των κοινωνικών συνθηκών και της αισθητικής. Το τελευταίο κεφάλαιο ("Ντιζάιν και αρχιτεκτονική, πριν από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο") παρουσιάζει την Ντόιτς Βερκμπουντ, τους αρχιτέκτονες Αντολφ Λόος και Φρανκ Λόιντ Ράιτ, και ουσιαστικά προετοιμάζει για την επόμενη φάση αυτών των ιδεών του συνδυασμού της τεχνικής της λειτουργίας και της αισθητικής - στη σχολή Μπαουχάους.

Πρόκειται για μια εξαίρετη εργασία , για μια ώριμη επιστημονική έρευνα, με εμβάθυνση και συστηματοποίηση , της οποίας περιμένουμε τη συνέχεια.