Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΤΕΙΛΕ

Το βιβλίο με πρόσχημα ένα αναπόφευκτο αλλά πολύ μακρινό γεγονός, την κατάρρευση των συνθηκών διατήρησης της ζωής στον πλανήτη γη, εξετάζει πως θα αντιδράσουν οι άνθρωποι σε μία τέτοια περίπτωση. Όμως, μία προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τα παραπάνω για να περιγράψει, άλλοτε με χιούμορ άλλοτε με ειρωνική διάθεση, τις συμπεριφορές των σημερινών ανθρώπων, και παράλληλα έρχεται να αμφισβητήσει πολλά και βαθιά ριζωμένα βιώματα των σημερινών κατοίκων του πλανήτη μας.

Αμφισβητεί την ύπαρξη και τη μέτρηση του χρόνου, την ύπαρξη των συνόρων μεταξύ των χωρών, του θεσμού του γάμου, την καλλιτεχνική αξία των μαρμάρων του Παρθενώνα, την επιλογή ιερωμένων και μοναχών (περιλαμβανομένου και του Πάπα) στους λίγους που θα επιτραπεί να επιζήσουν της μεγάλης καταστροφής.

Ο συγγραφέας στο βιβλίο κάνει και μια ασυνήθιστη πρόβλεψη -πρόταση, ότι καθώς το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων με την συνεχή πρόοδο της επιστήμης θα αυξάνει, θα πρέπει να θεσμοθετηθεί ...υποχρεωτική ηλικία θανάτου.

Τέλος, διερωτάται αν η ιστορία των ανθρώπων, που θα τελειώσει με το τέλος της ζωής στη γη, είναι το σημαντικότερο δημιούργημα τους ή δεν έχει καμία αξία.