ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ

Οι γλώσσες ξεκινούν από το σπίτι. Θα αρχίσω λοιπόν να διηγούμαι πώς από την παιδική μου ηλικία βρέθηκα ανάμεσα σε πολλές γλώσσες και πώς μπόρεσε να με αγγίξει η χρήση των γλωσσών που κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλάω ή να χρησιμοποιώ για να γράφω ποίηση. Θα δώσω κάποιες πληροφορίες σχετικές με την οικογένειά μου και τα μπερδέματά της με το θέμα.

Η μητέρα μου ήταν Ελληνίδα, Σμυρνιά, όταν η Σμύρνη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν κατά κύριο λόγο ελληνική πόλη, μια ελληνόφωνη κοινότητα μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας μου ήταν 'Αραβας, γεννημένος στη Δαμασκό, στη Συρία. Στα δώδεκα χρόνια του μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης, την επονομαζόμενη Σχολή Πολέμου. Ήταν προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Η Δαμασκός ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τί μπορώ να πω για το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιώ τη μητρική μου γλώσσα και δεν έχω το πιο σημαντικό συναίσθημα που πρέπει να έχει ένας συγγραφέας, το συναίσθημα της άμεσης επικοινωνίας με το κοινό του; Είναι σαν να με ρωτούν τί θα ήμουν εάν ήμουν κάποια άλλη. Σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχει ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συγγραφέων που χρησιμοποιούν μια διεθνή γλώσσα, τα αγγλικά για παράδειγμα, που χρησιμοποιούν δηλαδή μιαν άλλη από τη δική τους γλώσσα εξαιτίας της ιστορίας ή λόγω της εξορίας ή από καθαρά προσωπική τους επιλογή.

Μήπως αισθάνομαι εξόριστη; Ναι, έτσι είναι. Αλλά αυτό ξεκινάει από πολύ παλιά, διήρκεσε τόσο πολύ που έγινε δεύτερή μου φύση, και δεν μπορώ να πω ότι έχω υποφέρει πολύ συχνά από αυτό. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που είμαι ευτυχισμένη. Ένας ποιητής είναι πάνω από όλα η ανθρώπινη φύση στην πιο αγνή της κατάσταση. Να γιατί ένας ποιητής είναι τόσο ανθρώπινος όπως μια γάτα είναι μια γάτα ή μια κερασιά κερασιά. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Όλα τα υπόλοιπα μετράνε αλλά καμιά φορά και δεν μετράνε καθόλου. Οι ποιητές ριζώνουν βαθιά στη γλώσσα και υπερβαίνουν τη γλώσσα.