ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

Ι.

Πριν από σένα
αόρατη με υφαίνει
μία αράχνη.

Η αράχνη υφαίνει αόρατο ιστό
υφαίνει και υφαίνει μέχρις ότου

τον ύπνο παγιδεύσει ενός ασώτου
σε εφιάλτη κυλώντας τον φριχτό:

τον εφιάλτη της αιώνιας πτώσης.
Πώς πέφτουμε από όνειρο βαθύ

σ' άλλο κι έπειτα άλλο; Έχει στηθεί
όμοια το σκηνικό και μ’ έχει καταπιεί.