ΕΝΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

Ο "ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ" ΑΠΟ ΤΟ 1-1-4 ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Ζούμε -μέσα στην αγωνία-, το τέλος μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής, που ενώ άρχισε με αισιοδοξία και δημιουργικότητα στη δεκαετία του 1960, ως απόπειρα "εκσυγχρονισμού της παράδοσης", κατέληξε σε μια γενικευμένη κατάθλιψη, αδιέξοδο και κρίση του "παρασιτικού εκσυγχρονισμού", πενήντα χρόνια αργότερα και το χειρότερο είναι πως αυτή η κρίση κινδυνεύει να συμπαρασύρει στο βάραθρο της αποτυχίας τον ελληνισμό στο σύνολό του.

Μέσα από δύο κείμενά μου, γραμμένα το 2013 και το 2014, προσπαθώ να ανιχνεύσω τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου και να σκιαγραφήσω τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις μιας νέας πορείας που θα μας δώσει -ίσως- τη δυνατότητα να υπερβούμε θετικά την κρίση μας, διαμορφώνοντας ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα.

Κάτω από νέες συνθήκες, το ίδιο αίτημα, του "εκσυγχρονισμού της παράδοσης", αναδεικνύεται και πάλι. Και το μόνο που μπορούμε να ευχόμαστε είναι πως η τελεσίδικη παρακμή της Δύσης, την οποία βιώνουμε, να επιτρέψει σήμερα στο αίτημα αυτό να αποκτήσει βαθύτερο και ριζικότερο χαρακτήρα. Έχοντας την εμπειρία των πενήντα χρόνων της έξαρσης και της παρακμής, είμαστε υποχρεωμένοι να επιχειρήσουμε ένα δυσκολότερο αλλά και υψηλότερο άλμα.