ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΟ ΧΑΜΕΡΣΜΙΘ

Τον έβλεπα που απομακρυνόταν, με κυρτωμένη ράχη, ένα γερμένο κυπαρίσσι, ένα παιδί πρόωρα γερασμένο, ένα σαραβαλιασμένο σώμα.

Κάποτε ήταν ωραίος σαν Αδωνις. Πώς κατάντησε. Τι απόμεινε από το ρωμαλέο εφηβικό όνειρο; Μια μικρή δόση αθωότητας.

Στην κηδεία του λίγους μήνες μετά, είχε πολύ κόσμο. Όλη η αφρόκρεμα της διανόησης, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Τι πλήθος εξεχόντων! Τι στεφάνια και τι λόγοι και λογίδρια. Τι ύφος και τι πένθος, από επισήμους και ασήμους ομότεχνούς του ποιητές, πρυτάνεις, κυβερνητικούς κι αντιπολιτευόμενους, βουλευτές, λιβρέες και περγαμηνές. Όλοι θρηνούσαν ''το δεινό δημοσιογράφο, τον έξοχο διανοούμενο, τον ποιητή, τον υποψήφιο πολιτευτή, τον ΑΝΘΡΩΠΟ!'' Ακουσε, αν άκουγε, ό, τι στερήθηκε μια ολόκληρη ζωή, σαρανταέξι χρόνια...