ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΣΤΗ ΝΑΞΟ

13ος-19ος ΑΙΩΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΤΑΛΟΙΠΩΝ

Την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 από τα στρατεύματα της τέταρτης σταυροφορίας και τον διαμελισμό της βυζαντινής αυτοκρατορίας ακολούθησε η κατάκτηση των Κυκλάδων από τους Βενετούς και η ίδρυση του δουκάτου του Αιγαίου, μιας (ημι)ανεξάρτητης λατινικής νησιωτικής ηγεμονίας με πρωτεύουσα τη Νάξο (1207-1566). Έκτοτε στο νησί θα εγκατασταθούν δυτικοί έποικοι, κυρίως βορειοϊταλικής καταγωγής, οι οποίοι θα αποτελέσουν ως φεουδάρχες την ηγέτιδα τάξη του τόπου. Αυτό το φαινόμενο θα διατηρηθεί έως έναν βαθμό και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, περίοδο στην οποία η Γαλλία θα αναδειχθεί προστάτιδα δύναμη και κηδεμόνας της καθολικής κοινότητας του νησιού. Υλικά κατάλοιπα της δυτικής παρουσίας στη Νάξο αποτελούν τα μεσαιωνικά κάστρα, οι πυργοειδείς εξοχικές επαύλεις, τα οικόσημα των δυτικών αρχόντων, καθώς και οι διάσπαρτες στο νησί καθολικές εκκλησίες και ποικίλα κτίσματα της δυτικής Εκκλησίας, χωρίς να απουσιάζουν και οι δυτικές πολιτισμικές επιρροές επί των γηγενών Ελληνορθόδοξων.