ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τρεις αφηγήσεις περιλαμβάνονται σ΄ αυτό το βιβλίο: η απόπειρα της αρχαίας φιλοσοφίας από τους προσωκρατικούς ως τον Πλωτίνο να συγκροτήσει μια εικονολογική γλώσσα και, παράλληλα, οι αντιστάσεις στην αυτονόμηση του εικαστικού πεδίου. Η επιστροφή του Μερλώ - Ποντύ στην προκατηγοριακή γλώσσα της ζωγραφικής και η ανάδειξη του φιλοσοφικού νοήματος του έργου του Σεζάν και η διαδρομή της ελληνικής αγιογραφίας κυρίως στον 19ο αιώνα και στο ’γιον Όρος και η σταδιακή και μερική προσαρμογή της στις νέες αισθητικές αξίες και ιδεολογικές κατευθύνσεις.

Παρά το διαφορετικό αντικείμενό τους, τα τρία κείμενα επιχειρούν τομές στο κοινό πεδίο τριών περιοχών, της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της τέχνης, με κύριο σημείο αναφοράς τον διάλογο του εικαστικού με την κοινωνία πού το παράγει, τη θεωρία που το νοηματοδοτεί και τους θεατές/αναγνώστες που το προσλαμβάνουν.