ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

«Καλοκαίρι του 1981. Με φίλους κολυμπούσαμε στο λιμανάκι, κοντά σε βραχάκια της Βάρκιζας. Σε μία στιγμή, ένας φίλος μου λέει: «Βλέπεις αυτόν που κολυμπάει κοντά σου; Είναι ο Οδυσσέας Ελύτης.» Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Πάντα ήθελα να γνωρίσω τον ποιητή, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη βράβευσή του με το ΝΟΒΕL. Ήταν όμως μονήρης και... δυσεύρετος και εγώ έλλειπα πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Δεν χάνω την ευκαιρία, τον πλησιάζω μέσα στη θάλασσα και του λέω: «Από Χρόνια φιλοδοξούσα να γνωρίσω τον ποιητή του Αιγαίου, όχι όμως και μέσα στο Αιγαίο!» Χαμογέλασε κι ύστερα ανταλλάξαμε στην ακροθαλασσιά λίγες κουβέντες για την διπλωματική μου οδύσσεια και τις λογοτεχνικές μου ανησυχίες. Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας που εξελίχθηκε γρήγορα σε φιλία...»