ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ TRANCE

«'Ανοιξα τον υπολογιστή και ήξερα πως σήμερα θα γράψω. Ξενυχτισμένη από τη γιορτή περίμενα με μάτια κόκκινα από την κούραση και μαύρα από το μακιγιάζ να ξημερώσει. Σαν κόντρα Βαμπιρέσσα που, αντί για σκοτάδια, θέλησε φως. Μετά από τρεις ώρες κοινής ησυχίας και ψυχικού σαματά, διάβαζα τις λέξεις της πρώτης μου ιστορίας, και είναι τότε που έπαψα να δειλιάζω. Να συναντηθώ με τους ήρωες μου».

Τα διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου είναι σαν μικρά πικρά εσπρέσο ριστρεττο. Έτσι, χωρίς ζάχαρη. Μια και κάτω, και μετά η ανάβεις τσιγάρο, η σηκώνεσαι να φύγεις. Αν ήταν ζωγράφος θα ήταν οπαδός του κυβισμού. Αν ήταν αρχιτέκτων θα έκανε μινιμαλισμό. Η γραφή της είναι στεγνή, κοφτή, στερημένη από το περιττό, και στολισμένη απ το αναγκαίο. Οι προτάσεις δεν φενακίζουν, είναι μικρές και καθαρές, που όταν φτάσουν όμως στο μυαλό ξεδιπλώνονται και δείχνουν μεγαλύτερες. Είναι μια γραφή noire αλλά με έναν ήχο από viola da gamba...