ΑΛΚΗΣΤΙΣ

Μια 45χρονη γυναίκα ξεχνάει τα κλειδιά της και στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έξω από την πόρτα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει, μονολογεί. Δεν καταφεύγει σε αναμνήσεις και παράπονα. Δεν απολογείται, δεν καταγγέλλει. Τα λόγια της απλώς προκύπτουν. Όπως όλη της η ζωή. Όπως η ζωή όλων μας που κάποιες φορές προκύπτει. Σχεδόν ερήμην μας.

Η 'Αλκηστις καταθέτει την αλήθεια της με αβίαστη σκληρότητα και «εφηβικό» κυνισμό. Κρατιέται από την επιφάνεια και κλείνει τα αυτιά της στο βάθος. Η στροφή της ηλικίας της όμως, επιτάσσει τα βαθιά και τα κρυμμένα να βγουν στο φως. Και εκείνη, με την ορμή μιας ενηλικίωσης που δεν ήρθε ποτέ, αρπάζει το μαχαίρι που την πλήγωσε και το κάνει καθρεφτάκι για να βάλει το κραγιόν της.