ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΒΓΑΛΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

«Η νύχτα ήταν θερμή, ένα μικρό φεγγάρι με άσπρα δόντια άνοιγε λαγούμια στον ουρανό και η γυναίκα, α­πέναντι του, ήταν αληθινά συ­ναρπαστική. Είχε μια χαλαρή, λίγο νωχελική στάση κι ήταν μισόγυμνη. Όμως τον κοίταζε ακίνητη, σαν πετρωμένη, μέσα στο μισοσκόταδο. Τον κοίταζε με χαμηλωμένο βλέμμα, μάλ­λον από θλίψη παρά από ντρο­πή. Η χωρίστρα, γραμμή στη μέση της απαλά κυματιστής κόμης, η μύτη κατέβαινε έντο­νη στο κάπως αγορίστικο πρό­σωπο, τα χείλη όμορφα αλλά κλειστά, προφανώς από πεί­σμα. Ο Ορέστης ταραγμένος, φλογιζόταν από την επιθυμία ν' αγγίξει τα γυμνά στήθη της. που τα συγκρατούσαν ωραίες καμπύλες και προβάλλανε άφοβα οι διεγερμένες ρόγες. Να κατεβεί το πεινασμένο χέρι του προς τον βαθύ αφαλό, στο κέ­ντρο μιας λείας σμιλεμένης κοιλιάς. Στον βαθύ αφαλό, που προμήνυε κάτι πολύ πιο βαθύ και μυστηριώδες, κάτι αβυσσαλέα ηδονικό. Αυτό που μόλις έκρυβαν οι πτυχές του μισοκατεβασμένου ενδύματος της».