1972 ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Συχνά μνημονεύεται η φράση του Νίτσε «Ό, τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς», εδώ όμως ισχύει το ό, τι δεν μας σκοτώνει μπορεί και να μας κάνει να σπάσουμε.

«'Ανοιξα την ντουλάπα μου και έβγαλα δύο μεγάλα κουτιά. Τα ακούμπησα πάνω στο κρεβάτι και τα άνοιξα. Το περιεχόμενό τους, ενώ έπρεπε να το είχα πετάξει, ήταν ακόμη εδώ, για ώρα ανάγκης. Όπως τώρα. Για να μου φέρει το παρελθόν, που ήθελα να ξεχάσω, κατάμουτρα. Να το δω σαν θηρίο μπροστά μου και επιτέλους να μην τρομάξω. Να το αντιμετωπίσω και να το νικήσω. Αμ δε. »

Με χέρι που έτρεμε άρχισα να χαζεύω επιστολές, σημειώματα, μπιχλιμπίδια, σταυρουδάκια από κάποιες βαφτίσεις και μερικές φωτογραφίες δεμένες με μια μπορντό κορδέλα. 'Αρχισα να τις κοιτάζω μέχρι που είδα αυτή που έψαχνα. Εμένα και τον Νικόλα στα δεκαοχτώ μας να χορεύουμε σ' εκείνο το πάρτι που είχε κάνει η αδελφή μου. Πριν προλάβουν να με ξαναπιάσουν τα κλάματα, την πέταξα μέσα στο κουτί κι έκλεισα το καπάκι. Το παρελθόν ήταν εκεί μέσα και ήταν ακόμη άγριο. Οι Σπέτσες ήταν ο τόπος που μου συνέβη το μεγαλύτερο πλήγμα της ζωής μου και δεν ήθελα όχι να τον αντιμετωπίσω, αλλά ούτε να ξανακούσω γι' αυτόν».

Ένας ανεκπλήρωτος εφηβικός μεγάλος έρωτας ξαναζωντανεύει 40 χρόνια μετά. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα στο οποίο πρωταγωνιστούν η Ιωάννα, ο σύζυγος της ο Κώστας, ο εφηβικός της έρωτας ο Νικόλας, η κόρη της Κλειώ και ο γιός του Νικόλα ο Στέφανος.
Σύγχρονη πλοκή σε Αθήνα, Βρυξέλες, Λονδίνο και Σπέτσες αλλά και συναρπαστικά flash back από τα χρόνια της χούντας, της μεταπολίτευσης και γενικά της δεκαετίας του '70.

Αφιερωμένο στον πρώτο μας εφηβικό έρωτα, στις πρώτες μας απογοητεύσεις και στις πρώτες μας εφηβικές μελαγχολίες.