ΖΩΗ ΔΙΧΩΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ

Στο υγρό, τυφλό, κελί των φυλακών υψίστης ασφάλειας της Κασσάνδρας, ακούγονται μόνο οι άναρχες ανάσες εφτά-οχτώ νέων παλικαριών, που 'βγαιναν μέσα απ' τα τρίσβαθα της ψυχής τους.
Πάνω στις σάρκες τους ήσαν φανερά τα ολοζώντανα αυλάκια, που είχαν χαράξει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα στην προσπάθεια να τους συνετίσουν, ν' αλλάξουν τη λογική και την πίστη τους. Ν' αποσπάσουν ομολογίες για αποτρόπαια εγκλήματα που τους καταλόγιζαν, να προδώσουν συντρόφους που αγωνίζονταν λεύτεροι.
Κι όμως μέσα τους υπήρχε μια κρυφή μεγαλειώδης δύναμη, που τους έκανε να υπομένουν καρτερικά το ιερό μένος των προσωπιδοφόρων ανθρωποειδών να ξεσπάσει πάνω τους. Να προσμένουν, δίχως το φόβο στην ψυχή και στα σπλάχνα, στο στερνό ταξίδι.
Σ' αυτό το κελί, αίθουσα αναμονής για το στερνό ταξίδι, η κίνηση δε σταματούσε σχεδόν καθόλου. Μέρα παρά μέρα έπαιρναν κάνα-δυο για εκτέλεση, ενώ, μόλις άρχιζαν να αραιώνουν, κουβαλούσαν νέους ταξιδιώτες!