ΧΗΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

Το Χήρα για ένα χρόνο είναι ένα μυθιστόρημα αγάπης, εκπληκτικής συγκινησιακής ισχύος. Πρόστυχο και ρομαντικό συνάμα, είναι επίσης ένα βιβλίο που μιλάει για τον χρόνο που κυλάει και φεύγει και την θλίψη που μένει και μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Η κεντρική ηρωίδα, η Ρουθ Κόουλ, αναδύεται μέσα σ' ένα πλήθος ηρώων, κεντρικών και βοηθητικών, σαν ένας από τους πιο άρτιους χαρακτήρες της λογοτεχνίας. Ίσως η Χήρα να είναι το καλύτερο ψυχογράφημα του Ίρβινγκ. Η Ρουθ Κόουλ είναι μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, μια «δύσκολη γυναίκα», που ταλανίζεται από ισχυρότατες εσωτερικές συγκρούσεις και πλασάρει τον εαυτό της ως τέρας συγκρότησης και αυτοκυριαρχίας.

Οι γονείς της Ρουθ δεν καταφέρνουν ποτέ να συνέλθουν από τους θανάτους των δύο έφηβων γιων τους, που σκοτώθηκαν σε τροχαίο μερικά χρόνια πριν γεννηθεί η ίδια η Ρουθ. Το σπίτι των Κόουλ είναι ένας χώρος προσκυνήματος, ένα μνημείο αφιερωμένο στα δύο αγόρια που σκοτώθηκαν. Όλοι οι τοίχοι του σπιτιού είναι απ' άκρη σ' άκρη γεμάτοι με φωτογραφίες - αμέτρητα στιγμιότυπα της χαμένης νιότης των δύο παιδιών.

Ο πατέρας της Ρουθ, ο Τεντ Κόουλ, έχει εξελιχθεί σε αδιόρθωτο γυναικά και αλκοολικό. Η μητέρα της, η Μάριον, φοβούμενη να αγαπήσει και να χάσει ακόμα ένα παιδί, δεν ασχολείται καθόλου μαζί της. Όταν η Ρουθ είναι τεσσάρων χρόνων, στην αρχή (1ο μέρος) του βιβλίου, η Μάριον κάνει σχέση με τον δεκαεξάχρονο Έντι Ο'Χέαρ, επειδή της θυμίζει τα χαμένα παιδιά της, (βοηθό και σωφέρ του συζύγου της) και πολύ σύντομα τους εγκαταλείπει όλους (και τον Έντι ) και εξαφανίζεται.

Δεδομένης της ολέθριας οικογενειακής της ιστορίας δεν είναι περίεργο που η Ρουθ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα σχέσεων και δεσμεύσεων με τους ανθρώπους στη ζωή της. Στο 2ο μέρος του βιβλίου, την βρίσκουμε στα τριάντα έξι της χρόνια με ένα παρελθόν γεμάτο αποτυχημένες σχέσεις με λάθος άντρες, να είναι άκρως επιφυλακτική και οδυνηρά διστακτική να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Έχει μια σχέση με έναν άντρα που σέβεται και αγαπά, αλλά δεν κάνει sex μαζί του. Η λογική της τής λέει ότι πρέπει να πει το ναι και να τον παντρευτεί, αλλά η ψυχούλα της το ξέρει... Η καριέρα της, από την άλλη, ως μυθιστοριογράφος είναι σε απείρως καλύτερη μοίρα από την προβληματική προσωπική της ζωή: είναι μια διάσημη συγγραφέας διεθνούς φήμης, της οποίας τα μυθιστορήματα παρουσιάζουν έντονες ομοιότητες με αυτά του ίδιου του Ίρβινγκ:

Οι αρνητικές κριτικές της Ρουθ Κόουλ την κατηγορούν (όπως έχει συμβεί και στον Ίρβινγκ στο παρελθόν) ότι «μεγαλοποιεί το ευτελές» και γράφει με κόλπα φτηνού εντυπωσιασμού «συλλέγοντας αναρίθμητα δείγματα της ηθικής χρεοκοπίας των καιρών σε ένα μόνο ήρωα» γράφοντας τελικά ιστορίες καθόλου ρεαλιστικές - εντελώς εξωπραγματικές. Απλώς διακωμωδεί τα πάντα. Η απάντηση της Ρουθ Κόουλ (ή του Τζον Ίρβινγκ) στο ότι «δεν είναι τα πάντα στη ζωή υλικό για κωμωδία» και ότι κάποια πράγματα απλώς δεν θα έπρεπε να επιδέχονται πνευματώδη απόδοση και κωμική ερμηνεία, είναι ότι «ένας συγγραφέας δεν επιλέγει απαραιτήτως να διακωμωδήσει. Ο συγγραφέας μπορεί να επιλέξει την πλοκή, ή την απουσία μιας πλοκής μπορεί να επιλέξει τους ήρωες και τους χαρακτήρες τους. Η κωμωδία, όμως, δεν είναι επιλογή. Έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις.»