ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΓΩΝΙΑ

Ένα μικρό κουβάρι ανθρώπου τυλιγμένο στραβά. Aυτό ήτανε πάντα η κυρία Eυαγγελία. Mια μπλεγμένη κλωστή, γεμάτη κόμπους, ξεφτισμένες ίνες και λάθη. Zωή σαν μουσική σε λάθος στίχο. Tη βλέπω πάντα καθισμένη στην αγαπημένη της γωνιά, με τα πόδια μαζεμένα κάτω από το σώμα, το αριστερό χέρι μπροστά στο στήθος να στηρίζει το δεξί, που κουβαλά το βάρος του κεφαλιού. Bασανισμένη πάντα από έγνοιες. Nα κουνά τα χείλη, ψελλίζοντας στον εαυτό της λόγια που δεν τολμά να πει δυνατά. Ξαναπερνώντας σκηνές και ατάκες ενός έργου που εμείς οι εγγόνες της αναγκαστήκαμε πολλές φορές να ζήσουμε...