ΤΡΕΙΣ ΧΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το γράψιμο της συγγραφέως είναι ποιητικά πολύχρωμο.
Οι λυρικές απογειώσεις του κειμένου της δεν είναι καθόλου σπάνιες.
Ο αναγνώστης τέρπεται συχνά από την οξύτατη αίσθηση του χιούμορ που φανερώνεται εδώ κι εκεί και τον ξαφνιάζει.
Έτσι, για παράδειγμα, αναφερόμενη στα «συλλογικά πόδια του συμπιεσμένου πλήθους», τα μαζεμένα γύρω από το άγαλμα του Κανάρη «με την παράξενη ακινησία τους», αιφνιδιάζει με την σπινθηρίζουσα «διαπίστωση»:
Συμπαγείς, ανυπόμονες ήταν οι σόλες, σιωπηλές, εναγώνιες!