ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ Η ΠΙΚΡΗ ΚΑΝΤΑΔΑ

«Τι έγινε και έχασε το βλέμμα Τη φρεσκάδα
Τι έφταιξε και ράγισε του κόσμου
Η εικόνα
Κι οι άνθρωποι βουλιάζουνε
Σε κάθε χαραμάδα
Και στήνονται ζωές γυμνές
Στο μάτι του κυκλώνα»

Η Ελένη Καλαγκιά στην παρούσα ποιητική συλλογή της (την τρίτη κατά σειράν) και με τον μεστό της λόγο, μας κάνει κοινωνούς της ψυχής και των προβληματισμών της, και αποτυπώνει τα σημεία των καιρών: Τη θλίψη της εποχής, τη μοναξιά, την απογοήτευση, την απώλεια. Περπατάει στο δύσβατο μονοπάτι των στίχων με τον δικό της λυρικό και άμεσο τρόπο προσεγγίζοντας τους αναγνώστες έτσι, όπως μόνο οι ποιητές μπορούν: ’λλοτε τρυφερά και στοχαστικά, χαϊδευτικά, και άλλοτε καταγγέλλοντας, φωνάζοντας, απορώντας, θέτοντας το δάχτυλο «εις τον τύπον των ήλων». Η ποίηση της Ελένης Καλαγκιά μπορεί τελικά να μας βοηθήσει να ελπίζουμε σε ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.

Όταν οι λέξεις αποδίδουν άριστα, ποιητικά, τα γκρίζα τοπία της ψυχής στην κοινωνικοπολιτική τους διάσταση.