ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΦΥΡΙ

Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα.
<<Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο>> λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του.
<<Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο>>.
Κι εμφανίζεται τότε μια ύαινα, το απαίσιο γέλιο της, ο πυρετός στα στιλπνά της τα μάτια. Έχει την ουρά μαζεμένη στα σκέλια, σκυλεύει πτώματα, βρομάει. Η μόνη υγρασία- τα ρουθούνια της.

Έρημος, λοιπόν. Πουθενά ύδωρ.

Είναι γιατί τα πράγματα υπάρχουν και χωρίς την αλήθεια τους.