ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

H τηλεόραση μας βομβαρδίζει καθημερινά με ειδήσεις για την ανθρώπινη οδύνη. Από τον σεισμό στην Αϊτή ώς τα θύματα της εξέγερσης στη Συρία, μας φέρνει σε επαφή με τον κόσμο που υποφέρει. Μας δίνει όμως τα εφόδια να ερμηνεύσουμε την οδύνη και να συμπάσχουμε μ’ αυτούς που υποφέρουν; Ή μας κρατά περιχαρακωμένους στην ηθική της εγγύτητας, όπου μας ενδιαφέρει μόνο ό, τι συμβαίνει μεταξύ μας;

Ίσως σε εποχές κρίσης η εγγύτητα να φαίνεται πιο σημαντική. Όμως, οι πιο απαιτητικές και αποκαλυπτικές ηθικές σχέσεις είναι εκείνες με τους μακρινούς πάσχοντες. Όχι με τους πάσχοντες τους οποίους αγαπάμε ή στους οποίους έχουμε υποχρέωση αλληλεγγύης, αλλά με τους ξένους, αυτούς που δεν γνωρίζουμε ούτε θα γνωρίσουμε ποτέ. Κι αυτό διότι με αυτούς τους πάσχοντες δεν υπάρχει προηγούμενη ηθική δέσμευση και, στην έκκλησή τους για βοήθεια, καλούμαστε να δράσουμε ως πολίτες του κόσμου, στην κυριολεξία ως κοσμοπολίτες. Με ποιον τρόπο η τηλεόραση ενθαρρύνει τον κοσμοπολιτισμό στην καθημερινή μας ζωή; Ποιες ηθικές πρακτικές συντηρεί απέναντι στους πάσχοντες άλλους, και ποιες σχέσεις εξουσίας αναπαράγει στο «παγκόσμιο χωριό» των σύγχρονων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας;