ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Ο Πιέρ στάθηκε κι ανάσανε βαθιά, ήταν σαν γιγάντια αναπνοή αυτός ο ήχος, των κυμάτων και του ανέμου. Ανασαίνοντας, ήταν σαν να 'κλεινε αυτήν τη γιγάντια αναπνοή μέσα του, κι ύστερα τα πλευρά του ήταν τα βράχια που επάνω τους έσκαζαν τα κύματα, κι ο άνεμος δεν φυσούσε μονάχα γύρω του, αλλά και μέσα του. Ο Πιερ είχε σταθεί όπως στέκεται ο δύτης ανεβαίνοντας προς την επιφάνεια, κι όταν ξεκίνησε ξανά, μια καινούργια ισορροπία υπήρχε ανάμεσα στο νησί και τον άνθρωπο, ανάμεσα στις ανεμόδαρτες γυμνές βουνοπλαγιές και τις θαλασσοδαρμένες ακτές, και σ' ό, τι σήμαινε αυτή η λέξη, άνθρωπος.