ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Θα μπορούσε άραγε να γίνει σήμερα λόγος για μίσος προς τη δημοκρατία; Αν ναι, όπως είναι μάλλον εύλογο να ισχυριστεί οποιοσδήποτε στοιχειωδώς ενημερωμένος ως προς την πολιτική επικαιρότητα και τις εκ πρώτης όψεως κοινωνικές διεργασίες, πώς, κατ’ αρχάς, εκδηλώνεται, γιατί και εναντίον ποίων συγκεκριμένα στρέφεται αυτό το μίσος;

Έχοντας ως μόνη αξιόπιστη πηγή των πληροφοριών μας την κοινή πείρα, πράγματι εδώ και τώρα γινόμαστε μάρτυρες ενός αξιοσημείωτου μίσους για τη φιλελεύθερη δημοκρατία, το οποίο πάντως -και ελπίζω όχι μόνο προς το παρόν- βρίσκεται στο περιθώριο μιας υφέρπουσας και διάχυτης συντηρητικής (υποτίθεται «αντισυστημικής») δυσφορίας, αναίδειας και απείθειας, ανεξαρτήτως μάλιστα συγκεκριμένης κομματικής στρατεύσεως. Εκδηλώνεται μεν –δυστυχώς- και με (σωματική) βία εναντίον προσώπων, συμβόλων (όχι μόνο της φιλελεύθερης δημοκρατίας) και άψυχων πραγμάτων (όπως είναι ένας «βλάσφημος» πίνακας ζωγραφικής ή ένα αντίτυπο ενός «αιρετικού» βιβλίου), ωστόσο, πρωτίστως με λόγια (το ζήτημα είναι πάντως εμπειρικό) ή και με βία λεκτική: με καταγγελία, με χλευασμό ή με σαρκασμό και ειρωνεία, με ύβρεις και φωνασκίες (ικανές να παρεμποδίσουν, π. χ., τη συνέχεια μιας «βέβηλης» θεατρικής παράστασης), κυρίως όμως με τον μισαλλόδοξο λόγο, σε πολλά είδη γραπτής και προφορικής επικοινωνίας, ιδίως στο (δημοκρατικά αχαλίνωτο) διαδίκτυο και πλέον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δυσφορία αυτή που απολήγει σε αναίδεια και απείθεια και κλιμακώνεται σε μίσος φαίνεται ότι στρέφεται κατά ενός τρόπου ζωής? δηλαδή, της υποχρεωτικής και εξαναγκαστής συμβίωσής μας με τους έντονα διαφωνούντες και πολύ διαφορετικούς άλλους. Δεν πρόκειται για μια ψιλή ιδεολογική διαμάχη: αγνοώντας τα φαινόμενα και τους φορείς μη δημόσιας βίας, το θέμα αφορά κυρίως το προς τα πού πρέπει έμπρακτα να στραφεί η νόμιμη άσκηση της κρατικής βίας, του δημόσιου εξαναγκασμού.