ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΜΠΙ

Η νέα συλλογή του Κώστα Παπαγεωργίου δημιουργεί μια μικρή ρωγμή στον κλειστό ποιητικό κόσμο που με συνέπεια έχει οικοδομήσει στην σαραντάχρονη πορεία του. Από τη ρωγμή αυτή αναδύεται μια νέα εικονοποιΐα, που συνεχίζει να ανακαλεί την αιώνια ανακύκληση της ύλης, χωρίς όμως τη μέγιστη φρίκη της αποσύνθεσης. Κι ενώ το μαύρο και το πένθος κυριαρχούν και πάλι, σαν να απαλύνονται, για πρώτη ίσως φορά, από μια μόλις και μετά βίας ανιχνεύσιμη πρόθεση διαλόγου με τον άλλον· από την παραδοχή μιας εύθραυστης σωτηρίας του ελάχιστου.

Τα νέα ποιήματα του Κώστα Παπαγεωργίου συνεχίζουν να αναζητούν το νόημα της ύπαρξης, χωρίς όμως την ίδια αγωνία. Ίσως με μια ανομολόγητη προσδοκία συνάντησης. Των λέξεων με τα πράγματα. Της φωνής με την ηχώ της. Του ζωντανού με αυτό που υπήρξε ζωντανό πριν πεθάνει και παραμένει ζωντανό μετά θάνατον. Της οδύνης με την τρυφερότητα και την καρτερία. Του ποιήματος με τον τελικό του αποδέκτη, που παραμένει ασύλληπτος.

Πράσινο

Το πράσινο είναι ανάταση του χώματος· με αυτό ρηχά
ντυμένο αναρριχάται ώσπου δειλιάζει σαν από ίλιγγο.
Και με την πρόφαση του φθινοπώρου αρχίζει λύγισμα
στο σώμα του επιστρέφοντας· με κίτρινο σκεπάζοντας
διάσπαρτα ίχνη του ύψους που αξιώθηκε· της μάταιης
πτήσης του το τσάκισμα.