ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Εγώ, κύριε πρόεδρε, ήμουν ένας χαμένος άνθρωπος, αλκοολικός, περιθωριακός, που λέμε συχνά και εύκολα για μερικούς ανθρώπους. Μα η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Ένα βράδυ, σκνίπα στο μεθύσι, ενώ έπεφτε χιόνι και ψυχή ανθρώπινη δεν περπάταγε στο δρόμο, άκουσα ένα κλάμα. Το κλάμα ενός μωρού. Ξέρετε, κύριε πρόεδρε, τι δύναμη έχει ένα τέτοιο κλάμα; Μπορεί να γυρίσει ανάποδα τον κόσμο. Εμένα άλλαξε μέσα μου ο κόσμος, που λέει κι ο ποιητής. Μόνο που εγώ δεν μπήκα στο ψυχιατρείο, όπως εκείνος, αλλά κέρδισα τη ζωή που είχα χάσει.

Υπάρχουν όμως περιθώρια να ανακτήσει κανείς ό, τι έχει χάσει στη ζωή του; Γιατί ο Φώνης, ο ήρωας αυτού του συγκινητικού βιβλίου, δεν είχε χάσει μόνο τη δύναμη να διεκδικήσει το ρόλο του στην κοινωνία, είχε χάσει και την ελπίδα για την αγάπη και την προσμονή της ανταπόδοσής της. Κι όμως, ενώ όλα φαίνονταν να έχουν τελειώσει, μια νέα ύπαρξη ανάστησε ό, τι είχε ξεχάσει. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε, γιατί πίσω από αυτό το δώρο της νύχτας και του χιονιού δεν υπήρχε μόνο ένα μυστηριώδες παρελθόν, αλλά παραμόνευε και ένα περιπετειώδες μέλλον.