ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ

Η μαρτυρία του Ρομπέρ Αντέλμ από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εκδόθηκε το 1947 και προκάλεσε συγκλονισμό. Ο συγγραφέας αφηγείται με μοναδική δύναμη, αν και δεν είχε καμιά λογοτεχνική φιλοδοξία, τα τρομαχτικά βιώματα του στρατοπέδου, σκηνές, στιγμές, πρόσωπα. Δεν περιορίζεται όμως στην αφήγηση? θέλει να κατανοήσει τη φύση αυτού του ανείπωτου εγκλήματος. Η απάντησή του είναι πως το ναζιστικό έγκλημα συνιστά άρνηση της ενότητας του ανθρώπινου είδους, άρνηση, στη συγκεκριμένη περίπτωση, του ότι ο κρατούμενος είναι άνθρωπος.

Η ενότητα του ανθρώπινου είδους σημαίνει όμως κάτι παραπάνω: Όπως οι Ες-Ες θα αναγκαστούν τελικά να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει κάτι ακατάβλητα ανθρώπινο στον κρατούμενο, όμοια και ο κρατούμενος δεν μπορεί να αρνηθεί ή να παραγνωρίσει την ύπαρξη των Ες-Ες. Η ανθρώπινη κοινότητα, μέλος της οποίας είναι και ο θύτης και το θύμα, αποτελεί την έσχατη πραγματικότητα.