ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι αναμνήσεις μου από την Αφρική και οι προεκτάσεις τους δεν ήταν αμέτοχες στη σύνθεση αυτών των κειμένων. Όμως, επειδή οι αναμνήσεις αντιπαθούν τον χρόνο και τις αλλεπάλληλες επεξεργασίες, το ζωντανό έχασε τη λάμψη του, ενώ το ασήμαντο, που συχνά απορρίπτεται ή υποβαθμίζεται, απέκτησε μεγαλύτερη βαρύτητα. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, γεωγραφίες τροπικές και ιστορίες πολύχρωμες περιορίστηκαν, παραχωρώντας τη θέση τους στο καθημερινό: σ' ένα βλέμμα φευγαλέο, σε μια κίνηση ανεπαίσθητη, στο μισό μιας κουβέντας, στον φόβο μιας δεισιδαιμονίας. Εκεί, δηλαδή, όπου κρύβονται θησαυροί και οι ιστορίες αρχίζουν πιο εύκολα.