ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Και μετά να κατηφορίζει παρέα με τους μαύρους καβαλάρηδες, που έμοιαζαν με σύννεφα, να κατεβαίνουν στο σώμα της, μέχρι την πόρτα μπροστά στην κληματαριά και τη ροδιά με τα σαπισμένα ρόδια, με τη νύχτα εκείνης της δεύτερης μέρας να φτάνει μαύρη σαν κατράμι, και τον χρυσοκάνθηρα να χτυπάει τα φτερά του, και ο Ίνωπας να της πιάνει πάλι τρυφερά το χέρι, πριν προλάβει να φοβηθεί, σαν να ήταν η μικρή κόρη με τα κοντά ξανθωπά μαλλιά, μικρή σαν λεπτός μίσχος που μύριζε κυκλάμινο και που όταν φοβόταν γινόταν βαριά σαν όνειρο, για να μην την σπρώχνει ο άνεμος, με τον χρυσογέρακα από πάνω και το πάθος τους, λαμπερό μανιασμένο αστέρι, να τους κάνει να καλπάζουν σαν θεόγυμνα άλογα που ξεδίπλωναν τις εσωτερικές τους θύελλες από το σκίρτημα, και τον έρωτα καυτό σαν θάνατο να καίει τα σωθικά τους, ριγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, να αφήνουν τα βαθουλώματα από τα σώματα, ζεστά, στο κρεβάτι, πριν γλιστρήσουν στο δάπεδο, με τη βροχή να πρέπει να πέφτει για να ανακατεύεται με τις οσμές, σ' ένα σπίτι που τίποτε από εκεί δεν της ανήκε, παρά μόνον οι σπόροι που είχαν φυτρώσει και είχαν αφήσει τα μνημονικά τους ίχνη παντού αυτή την πρωινή νύχτα της τρίτης μέρας, όπου η φαντασία μπορούσε να επινοήσει τόσα πράγματα!