ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Η ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Αρχές της δεκαετίας του 1950, έζησα το πιο συγκλονιστικό επεισόδιο της παιδικής μου ηλικίας, μοναχοπαίδι, με πατέρα κομμουνιστή. Μέσα στα άλλα, με βασάνιζε και το ερώτημα: πού κρυβόταν ο πατέρας μου; Δεν ήξερα τίποτα για την τύχη του, αφού η μητέρα μου δεν μίλαγε ποτέ για κείνον.

Μια μέρα, μόλις γύρισε απ' τη δουλειά της, με φωνή τρεμουλιαστή μού ζήτησε να φορέσω τα καλά μου ρούχα για να πάμε επίσκεψη σε μια άγνωστη σε μένα θεία μου. Ντύθηκα με τα φτωχικά μου και ξεκινήσαμε για την προγραμματισμένη επίσκεψή μας.

Περπατήσαμε πολύ και κάθε τόσο η μητέρα μου έψαχνε τάχατες, να βρει το σπίτι της θείας.

...«Παιδί μου, εκείνη τη μέρα σ' έβλεπε ο πατέρας σου από τη χαραμάδα ενός ξύλινου παραθυρόφυλλου μιας αποθήκης που ήτανε το κρησφύγετό του. Η λαχτάρα του να σε δει ήταν μεγάλη και διακινδυνεύσαμε απ' αυτήν τη βόλτα».

Μια χαραμάδα που κορνιζάρει την εικόνα ενός αγαπημένου προσώπου, που δροσίζει της ψυχής το άλγος. Μια χαραμάδα φως κι ελπίδα για την πορεία της ανθρωπότητας, εγκαταλειμμένης στο μίσος, τη διαστροφή, την υποκρισία, την εκμετάλλευση.

Αυτή η χαραμάδα αποτέλεσε για μένα ένα τεράστιο ανοιχτό παράθυρο προς ένα ρόδινο μέλλον, αντάξιο του πολιτισμένου και αγωνιστή ανθρώπου.