ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Ο τρόπος, η συμπεριφορά και κάτι από την κρυφή φιλοδοξία της στήλης αποβλέπουν διακριτικά προς τα εκεί όπου, συγγραφείς και αναγνώστες, θα πρέπει ακόμη να απολαμβάνουν από κοινού το εφήμερο αλλά ευγενές είδος της επιφυλλίδας και του χρονογραφήματος. Τα θέματά της, όμως, έρχονται από παντού, από τη βιβλιοθήκη όσο και από την αγορά, κι ας ακουμπούν συχνά σε ό, τι ακόμη ονομάζουμε λογοτεχνία.

Και πώς αλλιώς, αφού και η επιφυλλίδα μέρος της τέχνης του λόγου ήταν, είναι και οφείλει να είναι· μια ανέλπιστη παροχή δοκιμιακού λόγου, προσωπόληπτου πάντα και πεισματικά ανθρωποκεντρικού, όταν ξαφνικά, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, γλιστράμε αναπαυτικά από το "εμείς" και το "εσείς" της συλλογικής δημοσιότητας στο "εγώ", «αυτόν τον απείθαρχο συνεταίρο της ανθρώπινης κοινοπραξίας» όπως έγραφε η Β. Γουλφ.

Αντιπροσωπεύει -δηλαδή προϋποθέτει και φιλοξενεί- τον άνθρωπο που στέκει για μια στιγμή μετέωρος «εις τον καιρόν», σκεφτικός μέσα στην τύρβη του καθ' ημέραν βίου· απορεί, αργοπορεί, θαυμάζει.