ΣΤΟΝ ΑΝΗΣΥΧΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ

"Γιατί το ζωηρό αυτό παιδί στο τελευταίο θρανίο δικαιούται την προσοχή και την αγάπη μας. Γιατί η διδασκαλία δεν αρνείται την ατομικότητα, αλλά αξιοποιεί την ανθρωπολογική πολυπλοκότητα που συνεπάγεται η παρουσία του κάθε μαθητή. Γιατί ο δάσκαλος έχει ηθικό χρέος να ωθήσει όλους τους μαθητές στην περιέργεια, στη φαντασία, στην κριτική, στην περιπέτεια δηλαδή της γνώσης."

Η επιστολή αυτή απευθύνεται στον ανήσυχο μαθητή, αλλά και στον δάσκαλο, στον γονιό, στον κάθε πολίτη που θεωρεί την εκπαίδευση αναγκαία συνθήκη για την ευτυχία του ανθρώπου.

Παρακάμπτοντας παιδαγωγικές μεθόδους, μελετώντας την ίδια την εκπαιδευτική του διαδρομή, τις αστοχίες ή τις ευστοχίες του, ο δάσκαλος-συγγραφέας επιχειρεί να δώσει τη δυνατότητα σε γονείς και δασκάλους να γνωρίσουν καλύτερα τα παιδιά τους να πλησιάσει τους μαθητές τους οποίους το εκπαιδευτικό μας σύστημα αδυνατεί να κερδίσει να θέσει προβληματισμούς και να ενσπείρει αμφισβητήσεις να διαρρήξει τη γενικευμένη κατήφεια του ελληνικού σχολείου, με δόσεις αισιοδοξίας, στη σταθερή κατεύθυνση μιας αποτελεσματικής διδασκαλίας.