ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Οι αληθινοί έρωτες δεν έχουν ποτέ τέλος. Η αγάπη είναι φωτιά που σε καίει, ένας πόλεμος, μια συνεχής μάχη, η βαθιά αληθινή σοφία. Χτίζει γέφυρες και όχι τοίχους. Έτσι γεννήθηκε και η αγάπη αυτή στο φορτηγό πλοίο «Μυρτώ». Μέσα σε ένα στροβίλισμα του χρόνου. Ο καπετάνιος, ο μηχανικός και το πλήρωμα δένονται απρόσμενα με δεσμούς αέναους με τον έρωτα, την καθημερινότητα, τη χαρά, τη θλίψη και τον πόλεμο.

Την ένιωθε χαλαρωμένη. Ίδιο μικρό ζωάκι είχε κουλουριαστεί στην αγκαλιά του. Είχε κλείσει τα μάτια. Δεν ήταν βέβαιος, αλλά νόμιζε ότι την είχε πάρει ο ύπνος. Η γαλήνη ήταν αποτυπωμένη στη μορφή της. Κοίταζε αυτό το μικρό σώμα, αφημένο με απόλυτη εμπιστοσύνη στη δική του αγκαλιά.
Από την έξαρση, πριν από λίγο, του σαρκικού πόθου, ένιωθε ότι περνούσε σε μια ανώτερη αίσθηση. Ίσως πρωτόγνωρη γι' αυτόν. Αυτή της στοργής, προστασίας, σεβασμού και ψυχικής πληρότητας. Συλλογιζόταν ποια ψυχική δύναμη κλεινόταν μέσα στο μικροκαμωμένο αυτό σώμα.
Μια ψυχή που άντεξε πόνο, έδωσε αγάπη και ήταν έτοιμη και πάλι για όλα, αδιαφορώντας για το κόστος.