ΣΤΑΝΚΑ

«Χλομό αντίγραφο της Κουκλίτσας της Νέας Ορλεάνης, μου χαμογελούσε με νόημα, αποκριάτικα μασκαρεμένη με πούδρες και μεϊκάπια και γύφτικα διαφανή νάιλον ρούχα, μια σκατούλα δώδεκα, δεκατρία, άντε δεκατέσσερα το πολύ...».

Η μικρή Στάνκα φτάνει στα χέρια του σαν σπασμένο παιχνίδι· στα χέρια τα δικά του, τα εξίσου παροπλισμένα από τα προσωπικά του αδιέξοδα. Μαζί θα δώσουν τη μάχη για να γίνουν κι οι δυο τους καινούριοι, στέρεοι, γεννημένοι, ο ένας χάρη στον άλλο, από την αρχή.