ΣΩΜΑΤΑ ΠΤΕΡΕΟΝΤΑ

Νύχτα στ’ αλώνια
να λικνίζει ο Αύγουστος
χρυσά φεγγάρια
να βυθίζομαι σε σιωπή βελούδινη.
Πρωί στ’ ακροθαλάσσι
με τ΄ ασημί του νερού
τα πέλματά σου να θωπεύει
να πνίγομαι στην ανασεμιά σου.
Ώρες μεσημεριού
μισοσβησμένα λόγια
χείλη τρεμάμενα
να γίνομαι επαίτης των ματιών σου.
Δειλινό θάμπος
στο παλιό ξωκλήσι
πρόσφορα άγιου έρωτα
να λειτουργούν τη μοναξιά.
Λογισμοί, νιότη, χρόνοι που κύλησαν
ζωές που ήρθαν
θάνατοι που έφυγαν
όλα μαζί μιας ώρας δρόμος.