ΣΑΛΩΜΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΕΠΛΑ

Ο χορός της, επάνω στις άκρες των άγριων κυμάτων έμοιαζε αλλόκοτα ρομαντικός. Οι άνθρωποι στη ζωή της διένυαν τη διαδρομή τους επάνω σε μια γέφυρα από τρεμάμενους φάρους που έμοιαζαν σαν τα θολά συναισθήματά τους. Αγάπες που ρημάχτηκαν, που δεν ευδοκίμησαν στην άπνοια της αλήθειας. Προδοσίες σαν ηφαίστεια που οι καυτές τους λάβες, με ασταμάτητη ορμή, στο πέρασμά τους απανθράκωναν τις φιλόδοξες ελπίδες της όμορφης Σαλώμης. Απώλειες που ξαμολήθηκαν ασυγκράτητες και σημάδεψαν τα χνάρια στο μονοπάτι της. Μια ομορφιά που απέπνεε δύναμη ψυχής και ανάβλυζε μέσα από τα υγρά γαλανόγκριζα μάτια της.

Μάχη στη μάχη για το καλύτερο αύριο, για τη στιγμή που θα την αγκάλιαζαν η γαλήνη και η αγάπη σφιχτά, για να επουλώσουν τα τραύματα και να ξανακολλήσουν τα κομμάτια της.
Η Σαλώμη, από μικρή, κουβαλούσε ένα κάρο με αναμνήσεις που τη στιγμάτισαν, καταδικασμένη σε μια μάταιη ζωή.

Δεν παραδόθηκε όμως εύκολα. Πίστεψε στα θολά, αναμμένα φώτα που της έδιναν έστω μια μικρή δόση ψεύτικης ευτυχίας. Προδομένη, νικημένη, πάλεψε, κουράστηκε. Πνίγηκε μέσα στον μαύρο κύκλο της. Χάθηκε μέσα σ’ έναν λαβύρινθο γεμάτο καθρέφτες. Κάθε στιγμή αντίκριζε με κομμένη την ανάσα την πικρή αλήθεια.

Μια αληθινή ιστορία του χτες που φτάνει στο σήμερα.
Θα διδάξει πως όταν η ζωή σου κυριεύεται από καταιγίδες, κάπου μέσα στον ήλιο, ίσως να υπάρχει και για σένα μια δική σου ηλιαχτίδα. Μια ηλιαχτίδα που θα σε γεμίζει με αντοχή μέχρι την επόμενη συννεφιά...