ΠΥΡΙΝΟΣ ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

...Όταν οι ερωτευμένοι προέρχονταν από αντίπαλα στρατόπεδα, κάτι ας πούμε σαν Ρωμαίος και Ιουλιέτα, τότε άρχιζε η αληθινή τραγωδία. Πιο τρομερά και αδιαπέραστα από τους μεσαιωνικούς πύργους είχαν μπει διαμορφώνοντας τη ζωή των ανθρώπων της χώρας μας τα αόρατα τείχη της ταξικής πάλης.

Όλη η κοινωνία μεταμορφωνόταν σε εχθρικά μάτια, σκοτεινές πολεμίστρες με αποθέματα κακίας και μίσους, που παρακολουθούσαν μερόνυχτα, και κακόβουλα την προσωπική σου ζωή. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός φρόντιζε γι' αυτό. Τους χώριζε, τους στιγμάτιζε, τους οδηγούσε σε αδιέξοδο, στην τρέλα, στην ποιο σκληρή δοκιμασία και στο θάνατο.

Μερικοί, όμως, έβρισκαν ποιο λογικό το πιο επικίνδυνο, το σύνορο. Ζητούσαν καταφύγιο σε μια ξένη χώρα. Αυτή ήταν και η επιλογή μας. Τώρα εκεί, στη χώρα της κατάρας, αν γνωρίζουν την αλήθεια θα μας αναθεματίζουν. Η πράξη της προδοσίας είναι σαν ο τρόμος της πανούκλας. Αυτή η πράξη δεν έγινε για λόγους βεντέτας. Απλώς ζητούσαμε μια διέξοδο για να γλυτώσουμε την αγάπη μας από την τρομερή λαιμητόμο.

Κάποτε με είχε μαγέψει ο μύθος του Ορφέα. Εσείς χαμογελάτε. Δεν ξέρω αν μοιάζω με Ορφέα ή όχι, είχα υλοποιήσει εντούτοις το απραγματοποίητο, είχα ξεπεράσει το μύθο. Είχα δραπετεύσει από την κόλαση μαζί με την Ευρυδίκη μου.