ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (2011-2017) ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ

Η πολιτική του ψυχαναλυτή πραγματώνεται κατ' ουσίαν στην καθοδήγηση της θεραπείας που αναλαμβάνει. Πρόκειται για "πολιτική" επειδή κινητοποιείται η "εξουσία" και δη η εξουσία του λόγου και της μεταβίβασης, δηλαδή η ισχύς της λίμπιντο και της απόλαυσης. Ο ψυχαναλυτής, ως θεματοφύλακας της εξουσίας, τη χρησιμοποιεί και τη χειρίζεται, όχι βέβαια προς ίδιον όφελος, αλλά "σύμφωνα με την επιθυμία του", τις πτυχές της οποίας ανέδειξε ο Λακάν μιλώντας για "επιθυμία του ψυχαναλυτή", και εξειδικεύοντας έτσι τον άνευ προηγουμένου χαρακτήρα της στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Τα καυτά ζητήματα της ελληνικής επικαιρότητας και του δυτικού κόσμου γενικότερα αποκαλύπτουν περίτρανα τη δυστυχία του πολιτισμού που πήρε πρόσφατα μορφή «κρίσης». Τα ζητήματα αυτά εξετάζονται εδώ υπό ψυχαναλυτικό πρίσμα, όχι όμως με την καθιερωμένη έννοια του όρου της «εφαρμοσμένης ψυχανάλυσης». Το αξίωμα που τίθεται είναι ότι το ασυνείδητο δεν είναι η καθαυτό αρχή που εξηγεί τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά η αρχή "με βάση" την οποία προωθούνται, υποστηρίζονται ή καταπολεμούνται. Οι φορείς τους επιστρατεύουν κάθε φορά "αναγκαστικά" κάτι ουσιαστικό από το "είναι" τους. Αυτό έχει συνέπειες οι οποίες στο σύνολό τους αποτελούν έμπρακτα το «ασυνείδητο μέσα στην κρίση». Στο σημείο αυτό εκτυλίσσεται η άλλη όψη της πολιτικής του ψυχαναλυτή. Η παρέμβασή του στα δημόσια ζητήματα είναι δικαιολογημένη και επιβάλλεται προκειμένου να ερμηνευτεί το "πραγματικό" που διακυβεύεται εν αγνοία της κοινής συνείδησης. Τα πολλαπλά περιστατικά που αναλύονται εδώ το αποδεικνύουν.