ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ

Όπως μάθαμε να διακρίνουμε την καλή απ' την κακή αφηρημένη ζωγραφική και πια δεν κάνουμε επίθεση στον Πικάσο επειδή ζωγραφίζει γυναίκες με δύο μύτες, όταν όλοι γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα διαθέτουν μόνο μία, έτσι και η λειτουργία της κριτικής του θεάτρου θα πρέπει να συνίσταται στην ελαχιστότατη προσπάθεια ν' ανακαλύπτει τους όρους αναφοράς της πρωτοποριακής γραφής στο θέατρο και να κρίνει τα έργα του μ' αυτούς τους όρους και γνώμονες. Μπορεί στο πρωτοποριακό θέατρο να υπάρχουν ορισμένοι που διασπούν τη μορφή, μια που δεν έχουν τίποτα να πουν, κι είναι κατά συνέπεια πέρα για πέρα αρνητικοί. Ο κάθε κριτικός που είναι άξιος του λειτουργήματός του, θα πρέπει εύκολα να μπορεί να ξεχωρίζει τους τελευταίους αυτούς, από εκείνους τους συγγραφείς που διασπούν παλιές φόρμες επειδή νιώθουν ακριβώς πως οι φόρμες αυτές είναι ακατάλληλες για να εκφράσουν νέα περιεχόμενα. Κι αυτούς, ασφαλώς, θα πρέπει να ενθαρρύνουμε.