ΠΕΝΘΩ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Το βιβλίο περιέχει ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στις διαλέξεις τις οποίες έχει δώσει ο Αργύρης Σφουντούρης στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία και στην Ελλάδα, τα τελευταία 20 χρόνια, για ενημέρωση της κοινής γνώμης σχετικά με τις υποχρεώσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έναντι των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ζητούμε από τη Γερμανία έναν ειλικρινή διάλογο που θα οδηγήσει σε μία αληθινή συμφιλίωση. Ένας τέτοιος διάλογος είναι η μεγαλύτερή μας ελπίδα. Δεν ζητούμε τίποτε άλλο παρά να μοιραστούμε το τεράστιο βάρος της μνήμης, να το σηκώσουμε μαζί, να μάθουμε μαζί να το αντέχουμε. Να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να ξεπεράσουν την πίκρα, την πίκρα που τρώει ακόμα τα δικά μας σωθικά, που έχει χαράξει τα δύσμορφα ίχνη της επάνω στις ψυχές μας.

Πενθούμε για το μίσος που φουντώνει στις ψυχές μας εδώ και πενήντα χρόνια. Είναι βέβαια δικαιολογημένο αυτό το μίσος, αλλά καταβάλλει –όπως όλα τα αρνητικά συναισθήματα- κυρίως εμάς τους ίδιους. Πενθούμε για μια Γερμανία που δεν μπορεί, δεν προσπαθεί να καταλάβει. Που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καταφέρει να αφομοιώσει το ένοχο παρελθόν της. Πενθούμε για τις χαμένες δυνατότητες της ανθρωπότητας να κατανοήσει τις συνέπειες αυτών των γεγονότων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν να μην συνέβη τίποτα. Επαναλαμβάνεται στην Ασία, την Αφρική τη Λατινική Αμερική και τώρα πάλι και στην Ευρώπη. Η έλλειψη αυστηρών κανόνων για αποζημιώσεις στο διεθνές δίκαιο και στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για τη συνέχιση των πολέμων.

Όταν το 1996 ρωτήσαμε τη Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα για τις επανορθώσεις, η απάντηση ήταν ότι η Σφαγή του Διστόμου αξιολογήθηκε ως γεγονός στα πλαίσια του πολέμου κι έτσι δεν αποτελεί δικαίωμα για επανόρθωση και αποζημιώσεις. Υοθέτησε δηλαδή η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας το ψέμα των Ναζί και δεν ζήτησε ποτέ επίσημα Συγνώμη.

Εμείς θρηνήσαμε και θάψαμε τους νεκρούς μας, δέσαμε τα τραύματά μας και σπείραμε το σιτάρι μας για να έχουμε και πάλι ψωμί. Κανείς δεν μας βοήθησε, ούτε οι θύτες, ούτε οι απόγονοί τους, που πλούτισαν με τον πόνο μας. Μας ανάγκασαν να τους δώσουμε αναβολή για την εκπλήρωση των υλικών χρεών τους. Το ηθικό χρέος της Γερμανίας το φορτωθήκαμε και αυτό με το διπλό πένθος στους ώμους μας...Δεν φτάνει ακόμα η φαντασία του ανθρώπου και των λαών για να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της ειρήνης.

Ας φανταστούμε πως κάποτε καταφέρνουμε να σώσουμε τη γη μας απ’ την οικολογική καταστροφή. Θα θέλαμε άραγε τότε, αυτός ο οικολογικά άψογος πλανήτης μας να κατοικείται από Βαρβάρους;