ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Η διαμόρφωση της υποκειμενικότητας των ατόμων αποτελεί μια συνεχώς μεταβαλλόμενη και αναδιαμορφούμενη διαδικασία, η οποία επηρεάζεται από τις εκάστοτε διαμεσολαβήσεις των πλαισίων στα οποία τοποθετείται και κινείται το άτομο.

Η διαδικασία αυτή γίνεται πολυπλοκότερη κατά τη διαμόρφωση και αναδιαμόρφωση της υποκειμενικότητας παιδιών με μεταναστευτική εμπειρία. Οι κοινωνίες υποδοχής συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά ως ομοιογενή ομάδα με όμοια χαρακτηριστικά, ανάγκες και συμπεριφορές.

Το πρόβλημα που εντοπίζεται από την παρούσα έρευνα είναι η αποπροσωποποίηση των παιδιών αυτών και η μη αναγνώριση τους ως ατόμων με ξεχωριστές υποκειμενικότητες και βιογραφίες.

Δεδομένου όμως του γεγονότος ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν περιγράφονται ως κοινωνίες απλής ύπαρξης (social) αλλά ως κοινωνίες συνύπαρξης (societal), τουτέστιν τα μέλη τους αλληλοεπηρεάζονται δυναμικά, τα άτομα με μεταναστευτική εμπειρία δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως άτομα που φέρουν ένα ήδη διαμορφωμένο, παγιωμένο και στατικό «πολιτισμό» και να σχεδιάζονται για την εκπαίδευση τους «διαπολιτισμικά» προγράμματα «φολκλορικού τύπου», χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ατομικές τους ανάγκες μάθησης.

Συνεπώς, επιχειρείται η αναζήτηση των διαφοροποιημένων κοινωνικών διαμεσολαβήσεων, των υποκειμενοποιήσεων που συνεπάγονται αυτών καθώς και ο εντοπισμός των υποκειμενικών νοηματοδοτήσεων όσον αφορά στην καταγωγή, στον εθνικό προσδιορισμό, στην προσωπικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό των παιδιών αυτών.

Η διερεύνηση των συνιστωσών που διαμορφώνουν τις υποκειμενικότητες παιδιών με μεταναστευτική εμπειρία διενεργείται σε δύο χώρες υποδοχής μεταναστών, την Ελλάδα και την Κύπρο. Επιπρόσθετο στόχο αποτελεί και η σύγκριση των αποτελεσμάτων στις δύο χώρες.