ΟΤΙ ΛΕΓΑΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΙ ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΤΑΝΕ ΒΑΡΥ

Μέσα από αυτά τα πονήματα στιγμής, ζωής, εκφράζω σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα που μπόρεσαν να ντυθούν με λέξεις. Σκόρπιες σκέψεις δεμένες με αποστάγματα εμπειρίας...ζωή που τα γέννησε, άνθρωποι που τα δημιούργησαν.

Η οικογένειά μου, οι φοιτητές μου όλοι όσοι κάποια στιγμή συναντήθηκαν με εμένα στο μονοπάτι της ζωής μου… οι φοιτητές μου, τα παιδιά μου, άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στο μυαλό μου. Έμπλεξαν τον ενθουσιασμό της νιότης τους με τα αναγνώσματά μου, με τα βιώματά μου, και με οδήγησαν σε μία ανοίκεια επιθυμία να αποτυπώσω μέσα από τα δικά μου φίλτρα τις στάσεις τους, τις κουβέντες που συμβουλευτικά θα ήθελα να τους πω...

Φώναζαν στο μυαλό και στην καρδιά μου οι σκέψεις, ζητούσαν να πάρουν σάρκα και οστά, να αποκτήσουν οντότητα, να μη χαθούν στο διάβα του χρόνου... το χαρτί έγινε η φυλακή τους...μετουσιώθηκαν σε μαύρα σημάδια πάνω σε αυτό, που για τον καθένα μπορεί να πάρουν μία μορφή, τη μορφή που θέλει να τους δώσει, τη μιλιά που θέλει να πουν, τη σκέψη που ξεπηδά αυθόρμητα από μέσα τους.

Ας συνεχιστεί μέσα από αυτά τα δημιουργήματα ο κύκλος των πνευματικών αναζητήσεων, της επαφής, της επικοινωνίας ιδεών, της ταύτισης εμπειριών, της αποπλάνησης σε τόπους ιδεών…