ΟΡΕΣΤΗΣ

ΟΡΕΣΤΗΣ
Τώρα μπορώ να ορκιστώ πως όσο αξίζει ένας πιστός σύντροφος δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι θησαυροί, όλες οι εξουσίες – ώς κι αυτή η «λαϊκή βούληση», που μπορεί να τρελάνει ακόμα και την ίδια την λογική. Εσύ μου έδωσες διέξοδο όταν ήθελα να πάρω εκδίκηση απ’ τον Αίγισθο για τη δολοφονία του πατέρα μου? εσύ ήσουν κοντά μου όταν κινδύνευα? εσύ με οδηγούσες στη μάχη ενάντια στους εχθρούς μου. Στιγμή δεν ένιωσα πως ήμουν μόνος. Όμως είπα πολλά? καλύτερα να πάψω να εκβιάζω την αφοσίωσή σου. Μου έδωσες ήδη αρκετή και θα μου δώσεις ακόμα περισσότερη –το ξέρω– είτε σε φορτώσω μ’ εγκώμια είτε όχι. Ένα πράγμα θέλω από σένα πριν πεθάνω: να πληρώσουν ακριβά τον θάνατό μου οι προδότες της ζωής μου. Είμαι γιος του Αγαμέμνονα, του ηγέτη των Ελλήνων – όχι επειδή κατείχε την εξουσία, αλλά επειδή τον θεωρούσαν οι θεοί ικανό να την κατέχει. Δεν θα τον εξευτελίσω πηγαίνοντας στον θάνατο σαν δούλος, με σκυμμένο το κεφάλι. Η ψυχή μου θα πετάξει σαν ελεύθερο γεράκι από τον βράχο της ελεύθερης καρδιάς μου? και θα κρατάει στα νύχια της την άτιμη καρδιά του Μενέλαου. Αυτό μου φτάνει! Κι αν γίνεται να βγούμε ζωντανοί… ε, ναι? ελπίζω? η ελπίδα είναι το μόνο που δεν κοστίζει τίποτα κι ακούγεται τόσο γλυκά: «Θέλω να ζήσω!»