ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ: ΡΑΨΩΔΙΑ Ω

Η εικοστή τέταρτη ραψωδία, η τελευταία της Οδύσσειας, προκάλεσε πολλές επιφυλάξεις. Από τα αλεξανδρινά κιόλας χρόνια κάποιοι την θεώρησαν παραπανίσια και επείσακτη. Πρόκειται όντως για ιδιόρρυθμη ραψωδία, τόσο ως προς τα θέματά της όσο και ως προς τον συντακτικό της τρόπο. Δύο στοιχεία της τουλάχιστον σκανδαλίζουν: αφενός ο επαναληπτικός, αφετέρου ο περιληπτικός της χαρακτήρας - ενδείξεις για ορισμένους μελετητές συνθετικής αμηχανίας ή αδεξιότητας.

Το κρίσιμο ωστόσο ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι άλλο: κατά πόσον η εικοστή τέταρτη ραψωδία, ως έχει, κρίνεται υποχρεωτική, αναγκαία δηλαδή κατάληξη και λύση του οδυσσειακού μύθου και της οδυσσειακής πλοκής. Αν ισχύει αυτός ο όρος, τότε οι όποιες ιδιορρυθμίες της μπορεί να είναι αποφασισμένες, επομένως αφηγηματικά επαναληπτικές.