ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Όταν η ασκητική μορφή του υπ' αριθμόν 1 τρομοκράτη του πλανήτη εμφανίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες όλου του κόσμου, τα ακροατήριά του στη Δύση περιμένουν να καταγγείλει με γλώσσα λίγο πολύ γνωστή τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και να διεκδικήσει τα δίκαια αιτήματα των λαών «να ζήσουν αφέντες στον τόπο τους». Αντί γι' αυτό η Δύση παρακολουθεί ένα γενειοφόρο «προφήτη» να εκστομίζει εξεγερτικά κηρύγματα, χιλιαστικές απειλές και θρησκευτικές κατάρες. Τι εννοεί
ο Μπιν Λάντεν όταν κηρύσσει τον πόλεμο στους «Σταυροφόρους»; Μήπως δεν βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα;

Ο Μπιν Λάντεν εκφράζει τη μαχητική πτέρυγα του ριζοσπαστικού ή φονταμενταλιστικού Ισλάμ, ενός κινήματος με καταβολές στον 18ο αιώνα, που επιδιώκει πολιτική ισχύ και τον έλεγχο του κράτους για να εφαρμόσει το θρησκευτικό ισλαμικό νόμο όχι μόνο στις μουσουλμανικές χώρες αλλά, ιδανικά, σε όλο τον κόσμο. Αντίπαλός του είναι καταρχήν η μεγάλη πλειοψηφία του ήπιου, παραδοσιακού Ισλάμ και τα κοσμικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, κατ' επέκταση όμως η ίδια η Δύση, ο πολιτισμός της και οι αξίες της, η δημοκρατία, ο πλουραλισμός, ο φιλελευθερισμός, γιατί αντιβαίνουν στις αρχές του Ισλάμ.

Ο αστερισμός των οργανώσεων του «ιερού πολέμου», του τζιχάντ, χειρίζεται ως μόνο του όπλο τη βία, την αδιάκριτη βία, ακόμη και εναντίον αθώων αμάχων μουσουλμάνων. Εκμεταλλεύεται την τεχνολογία του 21ου αιώνα και το Διαδίκτυο για να διαδώσει τις ιδέες του, αλλά το σύνολο της ιδεολογίας του έρχεται κατευθείαν από τον Μεσαίωνα. Οι πολεμιστές αυτοί δεν είναι μαχητές της ελευθερίας, είναι μαχητές του Θεού. Η γενειάδα του Μπιν Λάντεν δεν είναι η γενειάδα του επαναστάτη Τσε, του Φιντέλ Κάστρο ή του Αραφάτ, είναι η γενειάδα ενός προφήτη. Το τι πρεσβεύουν και τι κηρύττουν οι τζιχαντιστές είναι επείγον να το κατανοήσει η Δύση ως θέμα είναι μάλλον άγνωστο στην Ελλάδα, όπου βασιλεύουν οι υπεραπλουστεύσεις και όπου ο αντιαμερικανισμός δίνει συγχωροχάρτι σε ματοβαμμένους οραματιστές.

Αυτό το ζωτικό κενό έρχεται να καλύψει το βιβλίο της Χάμπεκ, επιχειρώντας μια σε βάθος τομή του λόγου και της ιδεολογίας του ιεροπολεμιστικού σύμπαντος, με γλώσσα απλή αλλά τεκμηριωμένη, χωρίς υπερβολική ορολογία.